ลูกเอาแต่ใจ หรือเรากันแน่...ที่เอาแต่ใจ

ลูกหรือเราที่เอาแต่ใจ

เคยตั้งคำถามกับตัวเองไหมคะ ว่าทำไมลูกเราถึงดื้อจัง...เรียกให้ทำอะไรก็ไม่ทำ บ่ายเบี่ยง งอแง แสดงอาการต่อต้าน แล้วเคยมองมุมกลับไหมคะว่าที่เราบอกว่าลูกเราดื้อไม่ยอมทำตามคำสั่งของเรา เป็นเพราะลูกเราดื้อจริง ๆ หรือลูกไม่ทำอย่างที่ใจแม่ต้องการหรือทำไม่ได้ดั่งใจแม่ต่างหาก

ความต้องการคนแต่ละคนแตกต่างกันนะคะ เด็กยิ่งโต เขายิ่งมีความคิด ความรู้สึกเป็นของตัวเอง บางครั้งความต้องการของแม่อาจจะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมของลูกในตอนนั้น ยกตัวอย่างเช่น แม่เรียกลูกไปเก็บผ้าลงตะกร้า ในขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินกับของเล่นอยู่ แล้วแม่ก็ต้องการให้ลูกลุกออกมาจากของเล่นชิ้นนั้นเดี๋ยวนี้

อย่างนี้เรียกว่าเอาแต่ใจทั้งแม่และลูกค่ะ

ในความคิดของแม่ ต้องการให้ลูกผละจากของเล่นเพื่อหัดช่วยงานแม่บ้าง เมื่อแม่เรียกมันเลยต้องเดี๋ยวนี้ ในฝั่งของลูก เขากำลังอยู่กับจินตนาการของเขา กำลังเพลิดเพลิน เลยไม่อยากลุกไปทันทีที่แม่เรียก เพราะต่างฝ่ายต่างเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้ง โดยไม่พยายามจะเข้าใจอีกฝ่ายหนึ่ง มุ่งเป้าที่จะควบคุมอีกฝ่าย อารมณ์โกรธ หงุดหงิดเลยตามมา

แต่ในฐานะที่เราเป็นแม่ เราต้องมีวุฒิภาวะมากกว่า มีเหตุและผลที่มากกว่า ลองหยุดคิดสักนิด แล้วหันไปมองสักหน่อยว่าการที่ลูกไม่ทำตามคำสั่งของเราเพราะอะไร การจะอยู่ร่วมกันแบบไม่ขัดแย้ง แม่และลูกต้องมีข้อตกลงร่วมกัน เห็นด้วยและยินดีทั้งสองฝ่าย เช่น

การแบ่งเวลาให้ชัดเจน

เมื่อถึงเวลาเล่น ลูกต้องได้เล่นตามจินตนาการของเขาจนกว่าเขาจะพอใจและเบื่อไปเอง ลูกจะเรียนรู้ได้ว่านี่คือเวลาของเขา แม่ควรให้สิทธิ์และอิสระอย่างเต็มที่ เมื่อถึงเวลาเล่นของเขา ไม่ควรเรียกใช้งานลูกในเวลานี้

และเมื่อถึงเวลาของแม่ ลูกต้องหยุดเล่น หยุดดูโทรทัศน์ หยุดเล่นแทปเล็ต  นั่นคือเวลาของแม่ค่ะ เวลาของแม่ไม่จำเป็นต้องเป็นการช่วยงานแม่เสมอไป เวลาของแม่อาจจะเป็นนั่งพูดคุย สอนการบ้าน ถามไถ่ความเป็นไประหว่างวัน ชีวิตในโรงเรียนเป็นอย่างไร

เมื่อแม่-ลูกมีข้อตกลงที่ลงตัว ซึ่งลูกเองก็สามารถทำได้ตามข้อตกลง อย่าลืมชื่นชมลูกด้วยนะคะ คำชมไหนบนโลกใบนี้ ไม่มีคำไหนเพราะที่สุดเท่าคำชมจากปากแม่ค่ะ เพียงเท่านี้ลูกก็จะลดการเอาแต่ใจตัวเองลง เพราะเขาได้เวลาตามสมควรที่เขาควรจะได้รับ ส่วนแม่เองก็จะไม่เครียดด้วยว่าเหตุใดลูกถึงไม่ทำตามใจเรา เราจะได้ไม่เป็นแม่ที่เอาแต่ใจตัวเองค่ะ