ปกป้องลูกมากไป ตัดโอกาสเติบโต

เราควรเตรียมลูกให้พร้อมเจอถนนที่อาจมีขวากหนาม

หรือ เก็บกวาดถนนให้เรียบ ไว้รอลูกเดิน

ในวันที่คุณครูบอกกับแม่ว่า “แม่ปกป้องลูกมากเกินไป” ควรปล่อยให้ลูกได้เจอเหตุการณ์จริง รู้ทันอารมณ์ตนเอง  จนถึงสุดทางของเรื่องนั้นๆ  เรียนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในอย่างไรบ้าง  และการจัดการกับเรื่องนั้นๆ

เด็กที่ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ตั้งแต่แรก   มีความใฝ่ฝันเดียว คือ อยากมีบุคคลนั้นอยู่ในช่วงชีวิตของเขา  

แม่พยายามทุกทาง ที่จะคอยป้องกันคำพูดกระเทือนใจจากทุกทาง   หลบเลี่ยงอุปสรรคต่างๆที่เขาต้องเจอ

บางครั้งแม่คุยกับคนที่ลูกต้องเจอล่วงหน้า  เพื่อป้องกันไม่ให้คนเหล่านั้นพูดถึงเรื่องสะเทือนใจ

บางครั้งแม่ไม่พาลูกเที่ยวบางที่ เพราะคิดเอาเองว่า  เขาเห็นคนอื่นมีครอบครัวที่สมบูรณ์  เขาจะเสียใจ

บางครั้งแม่อธิบายให้เพื่อนลูกฟัง แทนที่จะรอให้เด็กๆคุยกันเอง และรับความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริง

เมื่อลูกแม่โตขึ้นๆ  เขาเจอโลกกว้าง ที่เราไม่อาจป้องกันได้อีกต่อไป   ถนนที่แม่เคยทำให้เรียบ  แม่เริ่มเก็บกวาดได้ไม่หมด

ลูกเศร้าเสียใจกับสิ่งที่ต้องพบเจอ   และแม่คนนี้เจ็บปวดใจมากที่เห็นอย่างนั้น

แต่โชคดีที่วันนี้ มีคนเตือนแม่   แม่จึงลองเปิดโอกาสให้ลูกแม่ได้เจอเหตุการณ์จริง  รับรู้ความรู้สึกจริง  โดยทำหน้าที่ดู และอยู่เคียงข้าง   ไม่ยื่นไม้กวาดเข้าไปเหมือนเคย 

แรกๆลูกแม่ใช้เวลานานในการอยู่กับความเศร้า   ยิ่งแม่โอ๋แม่ปลอบโยน  ลูกยิ่งดื่มด่ำกับความเศร้า

แม่เองจึงเรียนรู้ไปพร้อมกับหนู  ว่า  แม่อยู่เคียงข้าง แบบไม่โอ๋เกิน  ทำให้มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะพบเจอและก้าวไปด้วยกัน

และหนูก็ผ่านไปได้ 

ครั้งแรกๆเด็กน้อยตัดพ้อแม่ว่า  ทำไมแม่รู้ว่ามันมีอุปสรรค แต่แม่ก็เลือกที่จะปล่อยหนูไปเจอกับอุปสรรค

แต่สุดท้ายหนูก็ได้เรียนรู้แล้วว่า  อุปสรรคเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกชีวิตต้องเจอ  ไม่เว้นคนรวย คนจน เจ้าชาย พระราชา  เป็นธรรมดาจริงๆ

และเมื่อลูกก้าวผ่านได้  ลูกรักก็เติบโตขึ้นในทุกครั้ง

ในวันนี้ที่แม้ลูกจะเจออุปสรรค  ลูกก็หันมายิ้มได้แล้ว

ไม่มีเรื่องใหญ่ ไม่มีเรื่องเล็ก  มันแค่เรื่องๆนึงที่เราต้องเจอและผ่านไป

รักลูก

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ